Ik ben Liesbeth Goossens. Mijn roots liggen in Vlaams-Brabant maar 12 jaar geleden volgde ik het spoor van de liefde, dat me naar Veldwezelt leidde. Intussen ben ik 1 manlief en 2 prachtpateekes rijker.
Dat ik mensen wilde begeleiden, was al snel duidelijk. Het lijkt alsof die passie zit verweven in mijn DNA. Ik heb 15 jaar ervaring in de sociale sector in mijn rugzak. Eerst in de begeleiding van jongeren binnen de bijzondere jeugdzorg, nadien in het werken met maatschappelijk kwetsbare gezinnen.
Zelf blijven ontwikkelen, leren, zo goed mogelijk in verbinding gaan met mensen en van daaruit ondersteunen en vooruit helpen, dat zijn mijn grote drijfveren.
In de zomer van 2018 heb ik het roer omgegooid en besloot opnieuw de liefde te volgen. Dit keer mijn eigen voorliefde: die voor het begeleiden van mensen die zelf willen ontwikkelen en veerkrachtiger in het leven willen staan.
Daarnaast bleef er nog een verlangen roepen dat ik niet langer kon negeren.
Eigen verlieservaringen van mijn ouders en grootouders hebben me laten worstelen, maar doorheen de jaren ook sterker gemaakt.
Als ik terugkijk naar elk van deze afscheidsvieringen, zie ik dat het feit dat ik zelf kon bijdragen aan een persoonlijker afscheid, me heeft geholpen in het rouwproces. Een laatste keer op een unieke manier kunnen delen wie iemand was, de schoonheid van zijn of haar leven in een levensverhaal gieten, persoonlijke teksten en muziek uitzoeken, … Dát heeft me troost geboden en – hoe gek het misschien ook klinkt – een mooie laatste herinnering. Mijn eigen ervaringen met theater, voordracht en mijn liefde voor tekst en literatuur waren daarin een vanzelfsprekende wegwijzer.
Daarnaast merkte ik in gesprekken met vriendinnen die ook iemand verloren, hun teleurstelling in de onpersoonlijke en afstandelijke afscheidsvieringen.
Dit alles heeft een zaadje doen kiemen. Er onstond een verlangen om het anders, veel persoonlijker, te doen: met échte aandacht en nabijheid. Dichtbij het leven van wie er niet meer is, dichtbij diegene die achterblijft.